Retourtje Perth in 8 dagen........

Beste lezers, we zijn weer veilig thuis in Nederland. Wat een rollercoaster aan gevoelens hebben wij gekend tijdens deze vakantie. Het begon met genieten maar daarna kwam de onzekerheid, de twijfels, teleurstelling, vermoeidheid en ook momentjes van verdriet. Nu, eenmaal thuis overheerst ‘berusting’ en blijdschap over de verstandige gemaakte keus om snel terug te komen.
Achteraf zie je in wat voor een proces je door gemaakt hebt. De eerste dagen relativeer je de berichten uit Nederland, maar gaande weg de week maakt de onrust zich van je meester. Het genieten maakt plaats voor een alertheid, een afwachtende houding, onrust en dan het onvermijdelijke: naar huis!

Voor wie het nog niet weet, onze terugreis was een lange reis. We zijn via Japan, Zwitserland naar Amsterdam gevlogen. In het laatste toestel zaten maar 20 mensen. In Japan was het zeer rustig op de luchthaven. In Zwitserland was het uitgestorven en moesten we onder politie begeleiding in kleine groepjes het vliegtuig verlaten. In Amsterdam was het ook erg stil en koud. De overgang was enorm. In Perth scheen de zon en merkte je nog zeer weinig van het corona virus. Omdat je nog weinig merkte van het virus was het nemen van een beslissing moeilijk. We checkten de gevoelens van andere reizigers, deze waren verdeeld. Er waren dan ook meerdere backpackers die iets hadden van we zien het nog wel even aan. Kunnen altijd volgende week nog een ticket boeken.....neen dus. De tickets werden steeds schaarser en de prijzen vlogen de pan uit. Ook wij betaalden ruim het dubbele van een gewone ticket maar dat zijn pea nuts als je het vergelijkt met de kosten die je zou moeten maken als je voor langere tijd in Australië vast zou komen zitten.

Paradijsvogel

Gisteren voor het eerst een stap buiten Perth gezet. Met de trein naar Fremantle. Fremantle, een van de 7 mooiste steden van deze aardbol. Dat willen zeggen volgens de lonely planet, maar niet volgens ons. Het zou zelfs nog mooier zijn dan Rome.......helemaal niet. Ze hebben er een gevangenis, dit vanwege de strategische ligging, een mooi strand en een grote haven. Dit laatste klopt wel. Mooi strand, ook hier zijn wij het niet mee eens. Het is een kunstmatig aangelegd geheel en dat kan niet tippen aan onze stranden. De aussies vinden het geweldig als er een strook zand ligt, een toilet, koffiebar en douche aanwezig is. We spraken een jongeman in het stadje ( hij woonde er nu vier jaar) en ook hij beaamde wat wij hadden ervaren. Gemaakt! Ook de befaamde market kon ons niet boeien. Een verloren dag? Nee hoor. Gewoon weer een wijze les toegevoegd aan de vele anderen. Geleerd: laat je niet verleiden door mooie plaatjes en praatjes. Waar we wel van genoten hebben is een doedelzak concert in een park en de koffie op een terrasje aan het water.

Voordat we afreisde naar Fremantle hebben we een ontbijtje genoten in ons hostel en hierover wil ik nog wat kwijt. Het YHA waar wij verblijven kent vele kamers en dorms ( slaapzalen). Wij hebben hier een 2 persoonskamer gehuurd. Omdat vele hier low budget reizen krijg je de gelegenheid om zelf je ontbijtje te maken en ‘s avonds te koken. Dat laatste doen wij niet, het eerste wel omdat het gemakkelijk is en je niet steeds eieren hoeft te eten als ontbijt. Hoe werkt dit: het gebouw kent acht keukens en een hele grote wand aan meters hoge koelkasten. Omdat je niet iedere dag boodschappen wilt doen, mag je hier je ontbijtspullen ( voor ons is dat yoghurt, boter en kaas) in de koelkast achterlaten in een tas met een naam sticker erop. Jullie voelen het zeker aankomen....... Grietje zit te wachten en te wachten want ik zou de spulletjes wel even halen. Het ‘even’ werd ‘ heel veel eventjes’. Bijna iedereen gebruikt dezelfde tas van de wool worths supermarkt en omdat velen gebruik maken van de koelkasten wil er nog weleens iets ‘verschuiven’. Enfin, we hebben ontbeten en in het gezelschap van een hilliebillie vrouwtje. Nou ja wij hebben ontbeten met........hilliebillie vrouwtje koos ervoor om met ons te ontbijten. Hilliebillie vrouwtje was uitzonderlijk uitgedost. Ze droeg gifgroene sokjes. Een blouse van het merk colombia, een beige waarvan de schouders op haar onderarmen hingen en het geheel werd gecompleteerd met een kaki knie broekje en sportschoenen. Ik noem met opzet broekje want ons hilliebillie vrouwtje was klein en zeer tenger. De kraag van haar blouse zat aan de binnenkant en onder haar kin droeg ze een tiental grote haren. Hilliebillie vrouwtje was duidelijk boos op de maatschappij met al zijn ontwikkelingen. Ze had van zoon lief een telefoon mee gekregen maar ze wist er niet mee om te gaan. Ze had de telefoon nodig om een vriendin te laten weten waar ze was. Dus hiliebillie vrouwtje was op zoek geweest naar een telefooncel..... Ze was ook boos op de postbesteller want hij gooide steeds de verkeerde post bij haar binnen en dat in een dorp van 500 inwoners. De jeugd kon niet meer lezen en schrijven aldus een boos hilliebillie vrouwtje. Toen ik opperde dat ze dus in de middle of knowhere woont, werd hilliebillie vrouwtje weer boos. Neen, zij vond van niet, er was gewoon genoeg ruimte voor meer mensen. Die logica.... laat ik maar bij deze mooie en pittige ‘paradijs vogel’.

Vandaag hebben we, zoals het een goede toerist betaamt die Perth bezoekt, deelgenomen aan een excursie naar een winery (wijnmakerij). Iedereen pocht hier over de mooie wijngaarden en de heerlijke wijnen. Om halftien werden wij verwacht bij de boot de ‘LADY’. We werden ontvangen met koffie/thee en lekkers en voor we deze goed en wel hadden verorberd werd het eerste wijntje geserveerd. De boot was inmiddels gaan varen op de Swan river. Tijdens de twee uur durende mooie vaar tocht over de river werden nog meer wijntjes aangeboden en natuurlijk niet afgeslagen......... eerlijk......we hebben niet één druif zien hangen vandaag. Zagen we ze niet meer..... of waren ze er gewoon niet? De juffrouw van de winery had er een behoorlijk tempo in. Eerst planten ze ons in een soort van bioscoopje waar een filmpje werd vertoont over de winery. Daarna joeg ze ons de trap op naar de grote ketels waarin de wijn aan het fermenteren zou zijn...... euch..... door naar de lege vaten ( kosten 2000 dollar per stuk) die opgeslagen lagen.......euch ....en door naar het proeflokaal. Ik hoef niet uit te leggen dat het groepsgevoel een behoorlijk jolig karakter had gekregen. Achteraf denk ik dat dit voor de meesten een gelegenheid was om eens lekker.......... ja dat bedoel ik. Na de lunch ( voor en tijdens de lunch werden er ook diverse wijnen door ons gekeurd) en de desertwijnen de ‘boot weer in’ en daar ging het drankgelag weer verder maar niet voor Grietje en mij, wij hadden genoeg gehad. Misschien wel voor een aantal dagen..... ;-)

Ook hier waren de verwachtingen anders dan de werkelijkheid . Wij hadden verwacht een stevige en mooie wandeling door de wijngaarden te mogen maken. Nee dus, zitten en drinken met een stel leuke mensen en dat is ook nooit weg. Misschien hadden we het ook wel nodig vandaag. De berichten over corono laten ons niet onberoerd. Je merkt er hier niet veel maar het zit in je hoofd en je kan het niet altijd loslaten.

All you need is.......

Gekweld door slapeloosheid neem ik de pen op. Wijt het maar even aan het tijdsverschil, of mis ik mijn mede nachtvlieggenoten...
Even terug naar ons vertrek. In de vertrekhal op Schiphol, zoekend naar de balie van Emirates, worden wij aangesproken door een journalist van de Volkskrant. Deze had natuurlijk al lang in het snotje dat Grietje een mening heeft over het ‘optreden’ van onze regering inzake het corona virus. (Marianne daar gaan we weer...) De journalist stelde Grietje een vraag en daar ging ze. Ongezouten gaf ze haar mening weer. Ik probeerde er af en toe nog iets in te gooien van twijfels bij ons zelf en ons afhankelijk opstellen van de regering inzake het nemen van een besluit in wel of niet gaan, maar daar hadden mijn twee gespreksgenoten geen aandacht voor. De journalist pende alsof zijn leven er van af hing. Aan het eind van het gesprek vroeg hij of hij ons mocht citeren en daarvoor had hij onze namen nodig. Ja, natuurlijk zeiden wij......Achteraf gezien heb ik hier wel spijt van, want hoe heeft de journalist onze mening ( nou ja die van Grietje dan) weergegeven. Enfin, moedig zullen de consequenties gedragen worden. Dus wie onze namen ziet in de Volkskrant ziet.......

Gezegd moet worden, de dagen voor ons vertrek waren niet echt ontspannend. VS die de grenzen ging sluiten voor Europeanen. Australie ging in beraad over sluiten van grenzen voor Europeanen.....moet je wel gaan in zo’n situatie.... we hadden vraagtekens en daardoor sloeg ook bij ons de onzekerheid toe.

De vlucht en dan met name de nacht...Dit doet iets met je. Met 298 mensen in een afgesloten ruimte, eet je samen, praat je met mensen, doe je een dutje, of je slaapt helemaal niet, bezoek je om beurten het ( te) kleine wc-tje en verander je wel tig keer van houding omdat de stoeltjes nou eenmaal niet het comfort hebben van een luie fauteuil. Je deelt iets. Het is alsof je gevoelig wordt. Het is met name dit laatste wat mij brengt bij het volgende. Grietje en ik hebben ons de laatste jaren voorgenomen, en brengen het ook ten uitvoer, om na de landing het rustig aan te doen. In het verleden waren we vaak als eerst door de douane, zaten we als eerste in de bus, renden naar het hotel, gooide de rugzak af, kleedden we ons om en gingen op pad. Dit doen we nu echt heel anders (rustig ‘ landen’ , koffie drinken, geld uit de automaat halen en dan kijken naar waar de bussen staan) met als gevolg dat we vandaag als op éénna de laatste de aankomst hal binnen stapten. Er zat nog één echtpaar te wachten. Later bleek dit echtpaar geëmigreerd te zijn vanuit Ierland naar Perth. Omdat er niemand anders was vroegen wij aan hen of je met cash geld de bus kon betalen. Ja, dat kon maar je moest dan wel kleine coupures hebben. Oké. We rommelden nog wat in onze rugzakken en daar stond de Ierse man voor ons met twee biljetten van 5 dollar. Dit vriendelijke en gulle gebaar deed iets met ons. Uiteraard gaven wij aan dit niet te kunnen accepteren maar daar wilde men niets van weten. Zo kwamen we in gesprek. Zij zaten de wachten op de zus (komend vanuit Ierland) van de vrouw en die ook snel verscheen. Ik weet nog nog ik dacht wat gebeurt hier, er was iets wat uit de houding van de zus uit Ierland sprak waardoor wij bleven kijken. Niet voor niets ... de zus uit Ierland had als verassing ook haar moeder mee genomen, zij kwam iets de later de gate uitgelopen. Toen de moeder en dochter elkaar in de armen vlogen biggelden de tranen bij Grietje en mij over onze wangen. Ik kon maar met moeite de neiging onderdrukken om moeder en dochter te omarmen. Ineens leek het alsof wij bij een uitzending van all you need is love stonden.... begrijp nu iets beter de emoties van weerzien bij all you need is love, maar ben er ook van overtuigd dat een gedeelde doorwaakte nacht hier mede voor verantwoordelijk was.

Heintje Davids

Voor wie wat minder oud is dan wij........Heintje Davids was een zangeres die maar niet kon stoppen met zingen/ optreden. Zijn wij de Heintje Davids van deze tijd? Neeeeeee, niet wat het ons zangtalent betreft ( dat zijn nog onontdekte kwaliteiten :-) maar ik bedoel nu het niet kunnen stoppen met reizen. Ja, we weten het: onze geloofwaardigheid hebben we verloren door toch weer gaan, maar dat verlies nemen we. We gaan er ongetwijfeld weer vele nieuwe herinneringen voor terug krijgen.

Overigens, de rugzakken ( zie laatste verhaal van onze reis Nieuw Zeeland/ Australie) hebben op marktplaats gestaan, maar er was geen interesse. We waren er echt van overtuigd dat die reis de laatste grote reis was. Enfin, dat er geen interesse was, is voor ons dan gewoon weer een aanwijzing dat we moeten blijven reizen ;-))

Lieve mensen, we weten natuurlijk niet of er deze reis ‘ schrijfmateriaal’ zich aandient. Als dat zo is, dan zullen jullie het met de foto’s moeten doen.
De route is als volgt: landen op Perth en vandaaruit reizen we naar Broome. We reizen dit gedeelte met een organisatie want openbaar vervoer aan de westkust is anders georganiseerd dan aan de oostkust.De mooiste natuur ligt landinwaarts en daar is geen openbaar vervoer. Onze slaapplaatsen tijdens dit gedeelte zien er als volgt uit: gemengde slaapzaal, tentje en in een swag in de openlucht.......... Van Broome vliegen we naar Melbourne. Voor de hele reis hebben we een maand uitgetrokken.
Groetjes van Grietje en Ans

Als je reist, dan leef je intensiever!

Dag lieve mensen............ mag dit nu toch wel gebruiken........:-)

De laatste dag in Adelaide is aangebroken. Tijd om de balans op te maken? Nee, dat is niet nodig. Deze reis was een aaneenschakeling van mooie momenten en bijzondere ervaringen.

We vinden het wel het moment om jullie te bedanken voor het lezen en de vele reacties die wij, op allerlei manieren, hebben gekregen. Deze waren spontaan, lief en grappig. Wij hopen dat jullie hebben kunnen ‘ mee liften’ en zo ook wat hebben meegekregen van wat wij hier gezien en beleefd hebben.

Er zijn mensen die zich afvragen waarom wij willen reizen en waarom op deze manier. Hier hebben we even bij stil gestaan en hieronder volgen een aantal redenen, wij zijn:

Nieuwsgierig naar hoe mensen in andere landen leven. Onrustige tiepjes. Op zoek naar onze grenzen en willen deze steeds verleggen. Ontmoeten graag ongewone ( situaties) en bijzondere mensen. Sparen graag herinneringen. Ook de intensiteit waarmee je alles beleeft, tijdens het backpacken, lijkt een soort van drug te zijn. Tijdens het reizen lijkt het alsof de gevoelens die je hebt versterkt worden, dit zowel in positieve als negatieve zin. Je lijkt eerder geraakt te worden in je beleving door ( bijvoorbeeld) prachtige natuur. Maar teleurstellingen komen ook harder aan. Toch zijn het ook deze ‘ teleurstellingen’ die de reis weer maken. Na zo’n teleurstelling geniet je weer meer van wat er wel is. Natuurlijk baal je van een wankel bed met een dun matrasje, naar vocht ruikende handdoeken, niet al te schone douches, delen van een wc en deze blijkt op slot als jij nodig moet, de steeds gebruikte slaapzakken, het overal zittend zand en de warmte.

Wij hebben het nodig om te ervaren hoe ver we kunnen gaan, als backpackers, om daarna afscheid te kunnen nemen van deze manier van reizen. De conclusie is: deze grens is nu bereikt. Dit betekent niet dat we niet meer op reis gaan hoor...... maar de reizen zullen een ‘ aangepast’ karakter hebben en de duur zal korter zijn......:-)

De rugzakken verkopen we weer, dus voor wie belangstelling heeft........

De herinneringen zijn voor geen goud te koop en houden we dus.

Veel liefs van Grietje en Ans

De outback, een onvergetelijke ervaring.

In onze beleving zouden we worden opgehaald door een comfortabele bus en daar keken wij dan ook naar uit toen we om 5.20 uur stonden te wachten. Advies: een kleine rugzak meenemen......dit had al een aanwijzing kunnen zijn. Precies op tijd, komt er een 22 persoons busje aangereden met daarachter een bakje. Eerlijk gezegd hadden ze hier nooit 22 personen ingekregen want in het gangpad stond een watercontainer en er lag een vuilniszak voor het afval. Wij hadden bij de plaatselijke supermarkt twee boodschappentasjes gekocht voor de verplichte drie literwater flessen ( per persoon) en wat snacks. In onze rugzakjes zaten wat toiletartikelen en wat kleding dus we dachten het redelijk beperkt te hebben gehouden. Echter bij het innemen van onze plaatsen bleek het nog te veel. Grietje haar knieën konden amper recht naar voren wijzen. De bankjes waren zo smal dat buiten onszelf er niets op/ naast kon staan. Dus werd alles naar de vloer getransporteerd. Op zich geen verkeerde plek zou je denken.....maar het probleem doemde op bij het iets nodig hebben uit de tassen/ rugzakken. Ik ben niet de grootste en toch was het voor mij niet mogelijk om te bukken en iets uit de tas te halen. Dit om even aan te geven hoe ‘ comfortabel’ de bus was. Later in de ochtend ontstond er nog een ‘ probleempje’, het werd erg warm onder onze voeten. Oorzaak hiervan was: de motor zat onder onze zitplaatsen. Ook het gekoelde water moest hier onder lijden en bereikte al snel een temperatuur van 30 graden. Maar goed, avonturiers als we zijn, namen we dit voor lief en lieten ons niet uit het veld slaan. Na een rondje door Alice, iedereen werd opgehaald, vulden het busje zich met nog 13 anderen natuurliefhebbers. De leeftijd van deze medereizigers variërden ( op een wat oudere vrouw na) van 20 tot 33 jaar.........slik. Wat moeten zij gedacht hebben toen ze ons, oldies, zagen zitten.....ze hebben het niet laten merken. Eenmaal op weg werden we ernstig toegesproken over de hitte in de outback. Wat is er namelijk het geval: de hitte droogt je uit terwijl je er niet hoeft te zweten en je voelt geen dorst. Dit is het verradelijke, dus moesten we drie liter water per dag drinken. Ze namen dit zo serieus dat je, voordat je aan de wandelingen begon, gecontroleerd werd of je voldoende water bij je had. Deze voorzorg is noodzakelijk omdat er geen hulpdiensten voorhanden zijn. Daarna werden we onderworpen aan een voorstelrondje......voor het groepsgevoel. Ook moesten we aangeven wat we aan alcohol wilden inkopen.......voor bij het kampvuur.......Als wij ergens een hekel aan hebben......is het reizen in een groep. Toch kan ik nu al hier vermelden dat het reizen in groepsverband niet altijd vervelend hoeft te zijn. Het waren stuk voor stuk leuke gasten waardoor het leeftijdsverschil niet ( meer) merkbaar was. Enne......we hebben bier gedronken bij de sunset en het kampvuur :-) en het was nog gezellig ook. Een mens is nooit te oud om.... Eenmaal op weg liep al snel de temperatuur op in het busje. Er kwam een vraag of de airco hoger kon......helaas deze had zijn max al bereikt. Grietje en ik begonnen ons voor te bereiden op drie hele warme dagen ( van vele reisuren) in het ‘ comfortabele’ busje met verplicht drinken en ‘ kleine’ ongemakjes. Zou het datgene wat we te zien krijgen waard zijn?

De Uluru of wel Ayersrock is voor de aboriginals een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie ( Tjukurpa) ook wel droomtijd genoemd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa. Door de scheuren en de holen in de rots, die dus met elkaar verbonden zijn vormt de rots als het ware een bijbel voor de aboriginals die toen geen schrift hadden. De Tjukurpa is grotedeels geheim voor niet ingewijden. De rots kent verschillende heilige plekken waar rituelen worden uitgevoerd. Er wordt dan ook gevraagd om deze niet te forograferen. De ‘ droomtijd’ en hun kijk op de wereld is voor velen moeilijk te begrijpen. Wij hebben een drie uur durende wandeling gemaakt om de Uluru heen. Er werd gevraagd om de Uluru niet te beklimmen, wat ook niet gedaan werd. Het was warm, heel erg warm maar o zo de moeite waard. Uiteraard brachten we het begin van de avond door bij de sunset van de Uluru, deze kleurde van rood naar bruin naar paars. De vele vliegen hebben we redelijk kunnen weren door een net over het hoofd heen te dragen, dit was echt geen overbodige luxe, de vliegen waren met velen en hadden het voorzien op onze gezichten. Na het eten werden we naar de camping gereden alwaar we kennismaakten met onze swag. Hoe ik op de gedachte kwam van dat het hier om een slaapzak op een luchtbed zou zijn........ Een swag is een soort canvas slaapzak met daarin een superdun matje en een rubberen onderkant. Deze swags werden door een ieder niet lichtzinnig op de grond gegooid met het gevolg dat alles de gelegenheid kreeg zich met het rode zand te kleuren. Er werd ons gevraagd om waardevolle spullen, zoals schoenen, goed op te bergen zodat de dingo’s ( in het wild levende honden) er niet mee aan de haal gingen. Gelukkig hadden wij er een gewone slaapzak bij gehuurd en die vormde een enigszins zachte onderlaag. Deze gehuurde slaapzak droeg niet onze namen, dus de volgende avond hadden wij een slaapzak van je raad het al.........een ander. Had ik van te voren nog het idee dat ik een gewassen slaapzak huurde, dit idee heb ik laten varen. Ze worden gewoon gebruikt en gebruikt en gebruikt. Enfin, het heeft niets afgedaan aan de prachtige sterrenhemel. De maan was zo helder dat velen door het licht niet konden slapen. Hebben we het koud gehad? Neen, het was zelfs in de nacht nog 25 graden. De tweede nacht hebben we de swags uitgerold, slaapzak erop gelegd en wij er bovenop. Toen hebben we meer geslapen. Ik zeg meer omdat de dagen tijdens deze trip om half vijf in de ochtend beginnen, dit vanwege de warmte en de lange reistijden. De toerleiders doen er echt alles aan om de toer zo aangenaam mogelijk te doen verlopen. Zo word je gewekt met een zacht new age muziekje. Na iedere wandeling is er gekoeld vers fruit. Onderweg zijn er energierepen en tijdens de lange ritten in het ‘ comfortabele’ busje word je voorzien van de nieuwste hits op muziekgebied, die door een ieder hard werden meegezongen.

De tweede dag zijn we naar de Kata Tjuta gweest. Dit is een rotspartij waarin de aboriginals vele ‘ hoofden’ zien. Deze formatie kent ruim dertig rotsen. Hier hebben wij de wandeling: de vallei van de winden gelopen. Deze wandeling kent vele vergezichten en je komt dicht bij de rotsen. De wind heeft hier een apart geluid, hij lijkt langs de rotsen te fluisteren. Dit geluid was duidelijk te horen toen wij de tweede nacht op onze swag in de buitenlucht lagen. Wij vonden het een indrukwekkend geluid.

De derde dag stond Kings Canyon op het programma. Dit is een kloof in het nationaal park Watarrka. De wanden zijn meer dan 300 meter hoog en op de bodem stroomt de Kings Creek. Een deel van de kloof is een helige plaats voor de aboriginals en ook hier wordt gevraagd niet af te wijken van de wandelpaden. Voor Grietje en mij was dit de mooiste wandeling van de drie. Via een steile klim naar de top loop je over de toppen van de canyon en dit geeft een spectaculair uitzicht over de omgeving. Halverwege de wandeling kom je bij een oase met permanent water en uitbundige plantengroeien en het laatste stuk gaat langs een doolhof van verweerde stukken zandsteen. s ‘ Middags tot slot nog gestopt bij een camelfarm waar de liefhebbers een rondje op een kameel konden maken. Gezien een eerdere ervaring op de rug van een voortdurende winden latende kameel, hebben wij bedankt. Bovendien hadden we het wel een beetje gehad. We zijn ‘opgetrokken’ met de ‘ jonkies’ en hebben niet onder hoeven te doen. Ze wensten zichzelf ook onze conditie toe op het moment van het bereiken van onze leeftijd. Zo die hebben we mooi in the pocket!

Terug in het hotel hebben we ons ontdaan van het rode zand, wijntje gedronken en zijn we het bed ingedoken want de volgende dag moesten we om half elf weer met de bus een tocht van 20 uur maken. Deze tocht zullen we niet snel vergeten. Dit keer was de bus wel een comfortabele. Ruime stoelen, ruimte voor onze tassen en een goed werkende airco. Uren zijn we door de outback gereden en het verveelde geen minuut. Het venijn zat dit keer in het ‘ staartje’. Overdag keken we uit naar de kangaroes, maar die lieten zich niet zien. Wel kuddes van wilde paarden, in het wild levende kamelen en koeien. Men zegt dat in dit gebied vijf personen de eigenaar zijn van een gebied zo groot als Nederland en waar hun kuddes dus verblijven. De kangaroes komen pas in de nacht te voorschijn. Ze zitten dan op de weg. De grote bussen remmen dan enigzins af en hopen dat de kangaroes van de weg gaan. Meestal doen ze dit. Gaan ze naar links dan probeert de chauffeur ze rechts te passeren. Vier keer is het voor gekomen dat een kangaroe, op het laatst alsnog besloot om naar rechts te gaan en dan is een botsing onvermijdelijk en met dodelijke afloop. Deze ervaringen willen we zo snel als mogelijk vergeten, maar het is zoals het hier gaat. Ook de chauffeurs vinden het heel vervelend, maar ook zij kunnen hier niets aan doen.

De volgende ochtend om hebben om 8.10 uur Adelaide bereikt. Onze laatste plaats voordat we terug vliegen naar Nederland. Voldoende tijd om uit te rusten voor de lange vliegreis. De temparatuur is hier zaaaaaaalig. 23 graden met een fris windje, genieten........... en er schijnt ook hier weer een festival te zijn met vele straat artiesten.

Snorkelen, Airbnb en healing

Voordat wij morgen vroeg om 5.20 uur aan onze toer door de outback starten, met twee overnachtingen buiten in een swag, even nog wat belevenissen en ervaringen. We zijn deze ochtend van Cairns naar Alice Springs gevlogen. Nou het is hier echt de outback. Sowieso bloedje heet en tijdens de vliegreis heb ik niet veel meer gezien dan wolken en zand, veel zand. Je vraagt je af wie hier wil wonen. Ik in ieder geval niet ( en ik houd van de warmte) of de komende dagen moeten mij zo verrassen dat ik mijn mening wijzig. Grietje zegt neen tegen deze grote hete zandbak. Over hier wonen gesproken: de aboriginals willen hier graag wonen. Voor hen ligt hier veel heilige grond. Hier liggen hun roots en hebben zij hun tradities via overlevering mee gekregen. Echter, dit alles is hen ontnomen door de Engelsen. Op niet mis te verstane wijze werden zij verdreven en werden hun kinderen ontnomen omdat deze heropgevoed moesten worden. Dit heeft geresulteerd in zwaar teleurgestelde aboriginals en wat zich weer uit in verslavingen (alcohol en petroleum snuiven). Omdat ze niet geschoold zijn kunnen ze geen werk vinden en zijn de meesten dus werkloos. Hier in Alice zie je heel veel aboriginals. Ze lopen in groepjes doelloos rond. De armoede straalt er van af. De Australische regering is bezig met het opzetten van diverse programma’ s voor met name de kinderen, maar het lijkt niet echt te werken. De kinderen worden niet gestimuleerd om aan deze programma’s mee te werken. De uitkering die de aboriginals krijgen gaat vaak op aan drank en fastfood en daarom gaat men steeds meer over op eet- en kledingbonnen. Er zal geruime tijd over heen gaan alvorens hier verandering in komt. De Autralische regering heeft wel zo’n 8 jaar geleden excuses aangeboden. Ook mag de Uluru ( heilige grond voor de aboriginals) binnenkort niet meer beklommen worden. Zo probeert men wat goed te maken met wat er in het verleden is gebeurd. Zal tijd worden. De excuses van de regering heeft nog een andere kant.....men is bang dat de aboriginals die zich nu aan het scholen zijn straks gaan eisen dat wat hen is afgenomen weer terug te geven.

Maar nu nog even terug naar Cairns. Omdat we het toch niet goed konden ‘ verwerken’ nog geen levende kangaroe en koala te hebben gezien maar een dagtrip geboekt. Super toeristisch maar wel de enige manier om, in ieder geval, koala’s te zien. Wat een schitterende beesten. Ze zijn wel extreem lui, slapen 18 uur per dag. Dit in tegenstelling tot de kangaroes. Deze ‘ hupten’ aardig rond en leken onze aanwezigheid niet vervelend te vinden. Nou werden ze dan ook aardig gevoerd door de meeste toeristen. Dit hebben wij niet gedaan, ook zijn we niet met een koala op de foto gegaan. Een ander onderdeel van deze dagtrip was ‘ kennismaken’ met de aboriginal cultuur. Gelukkig werd dit in zijn geheel verzorgd door aboriginals. Nou vraag je je misschien af hoe ik dat kan weten...... ze hebben een heel specifiek uiterlijk. Diep liggende ogen, naar voren stekende wenkbrauwen en ook de kaken staan wat naar voren. Hun neus is rond. Programma was aardig in elkaar gezet, maar het blijft een toeristisch gebeuren. Maar goed, volgens mij doen ze in Nederland niet veel anders met de kaasmarkt en de klompen. Het derde onderdeel van deze dagtrip was met een ‘ duck’ ( een amfibie voertuig uit het Amerikaans leger ) door het tropisch regenwoud rijden. Dit was echt geweldig. Nou hadden wij een enthousiaste gids en dat maakt echt het verschil.

Onze tweede dagtrip was ( weer) een bezoek aan het great barrier reef. Nu vanuit Cairns. Met een groot schip ( 250 mensen) werden we naar een platform ( anderhalf uur varen) gebracht. Alleen deze bootreis al was heerlijk. Eenmaal op het platform heb ik me weer in en lycrapak gehezen en de snorkel, waar reeds vele anderen door gesnotterd en gezeverd hebben, opgezet. Het koraal en de vele mooie vissen gaat nooit vervelen. Tijdens de introductie werd verteld wat je allemaal kon verwachten in het rif. Ook niet gevaarlijke kleine haaien. Ik weet nog dat ik dacht ja ja. Echter toen ik aan het rand van het rif aan het snorkelen was, schrok ik me wezenloos. Een haai, geen grote, maar genoeg haai om mij ineensklaps de doen beseffen dat ik me stil moest houden. Nou was dat niet zo moeilijk omdat ik stijf van de angst in het water lag. Ik kon mijn ogen niet geloven en begon te twijfelen of het wel een haai was. Ik besloot er niets van te zeggen tegen Grietje, totdat zij vertelde haaien gezien te hebben, vier stuks. Zij was met een glasbodemboot en een semi subonderzeeër het rif op geweest en had met de anderen in de boot haaien gezien. Dus toch!

Voor wie van reizen houdt en ‘ ongewone’ mensen wil ontmoeten, boek bij airbnb. Steeds vaker zien we dat mensen een appartement kopen/ huren en een gedeelte hiervan weer verhuren via airbnb. Zo ook ons laatste adresje in Cairns. Zij hadden van de vier slaapkamers er drie verhuurd. Vanwege het uiterlijk van de verhuurster ( aziatisch) boeken er vele Chinezen dit adres. Omdat er tijdens de olympische spelen in Beiing een algeheel gorgel verbod is geweest, wordt dit minder onder de Chinese bevolking. Wat niet minder wordt is het volgende. Grietje had de tafel gedekt voor het ontbijt.( Je mag op de meeste airbnb adresjes je eigen gekocht ontbijtje eten, als er geen ontbijt bij de prijs zit inbegrepen) Omdat de meeste kamers verhuurd waren, meldde er zich ook een chinese jongeman voor het ontbijt. Een gekochte pie en een glas chocomel ging de magnetron in. Eenmaal warm begon het eetfestijn. Smak smak, slurp slurp en ondertussen zich van geen kwaad bewust zijn telefoon aan het bestuderen. Dit smak, smak, slurp, slurp ging door totdat de pie op was en het glas leeg was. Toen keek hij ons over zijn ronde brilletje aan en zei: bleakfest leady en hij nokte af....... Tja, dat het op was dat hadden wij ook wel in de gaten, het werd weer stil in de keuken. Ze hebben moeite met het uitspreken van de r en dat wordt dan een l , dit voor wie denkt dat ik het fout geschreven heb ;-)

Maar....... het meest verbaasd zijn wij over de schoonmoeder van de verhuurster. Omdat de verhuurster tijdelijk naar het land van herkomst was, nam schoonmoeder waar. Het verhaal was: dat de oorspronkelijke verhuurster een relatie heeft met de zoon van de waarnemende schoonmoeder. Zonder te willen generaliseren....ik doe het toch.....zie ik zoonlief niet snel met een australisch meisje thuis komen. Even voor diegene die niet bekend zijn met airbnb, de verhuurders zijn verplicht om foto’s van zichzelf op de site te plaatsen. We hebben de oorspronkelijke verhuurders niet gezien of gesproken, dus of ze het echt zijn.... Enfin, de schoonmoeder. Zij bleek bijzondere kwaliteiten te bezitten. Eerlijk gezegd weet ik niet meer hoe we erbij gekomen zijn maar op een gegeven moment gaf ze Grietje, onze nuchtere Groningse, een healing. Wat bleek later, ze was niet paranormaal begaafd maar ze probeerde via het gebed Grietje van haar pijnlijke handen te ‘bevrijden’. Zien jullie Grietje al liggen met een soort van Jomanda boven zich..... Schoonmoeder voelde zich zich goed bij het behandelen van ons, ja ook ik ben voor de bijl gegaan, dat ze zich de volgende avond weer meldde aan onze kamerdeur. Sociaal als we zijn konden we haar dit niet weigeren. Dit keer duurde de behandeling zo mogelijk nog langer waardoor we moe ons bed in duikelden. Nu vragen jullie je zeker af of het geholpen heeft.... met het weg gaan van de schoonmoeder leken ook haar gaven af te nemen en voelden wij ons weer als van voor de behandeling. We hebben er dus niet onder geleden en schoonmoder heeft weer oefen materiaal gehad. Geld hoefde de schoonmoeder niet, een bedankje naar de heer werd op prijs gesteld. Ook zij dankte de heer en gaf aan hier spontaan kippenvel van te krijgen. Over bijzondere mensen gesproken, wij mogen ze graag ontmoeten. Het kan je leven verrijken.......

Great barrier reef

Het is al weer even geleden dat jullie van ons gehoord hebben. Grote zus Mia maakte zich al zorgen. Niet nodig hoor, we waren gewoon aan het zwemmen en luieren. Het lijkt erop dat onze reis is een wat rustiger vaarwater terecht is gekomen. Ligt het aan ons en willen we het rustiger aan doen? Eerst even terug naar lady Di. Bij ons afscheid kregen we een stevige knuffel van haar en opnieuw vijf sterren. De reis van Hervey bay naar Airley Beach hebben we met de avond/nachtbus gedaan. Opnieuw een hele belevenis. Om 17.45 uur stapte we de bus in met een rugzak vol eten. Voor wie dit eens wil gaan doen: niet nodig. De bus stopt regelmatig en overal is van alles te koop. Wel aan te raden is: een gezond portie opkomen voor jezelf. Grietje en ik namen aanvankelijk twee stoelen naast elkaar, zoals ieder ander gedaan zou hebben. Echter.....de jonge backpackers zijn meer ‘ uitgeslapen’ dan wij. Zij gingen ook naast elkaar zitten maar een rugzak ging op twee andere ( naast elkaar) stoelen. Toen het allengs drukker werd in de bus, werd de rugzak van de twee stoelen genomen en ging een van de twee op een rij van twee stoelen zitten zodat zij met de benen omhoog konden gaan zitten... Toen wij dit door kregen, gingen ook wij apart zitten en dat heeft ons geholpen om de nacht redelijk comfortabel door te brengen. Comfortabel...... ik keek een keer naar de stoelen waarop Grietje had plaatsgenomen en tot mijn grote verbazing zag ik haar ‘ opgevouwen’ liggen op de twee stoelen. Mijn eerste gedachte was: hoe komt zij straks weer in een zittende houding.... Gelukkig is dit gelukt en zonder al te veel spierpijn. Het is overigens een foto waard om te zien hoe een ieder zijn plek zoekt en vindt in zo’n nachtbus. De meesten moeten het doen met een stoel en je ziet dan overal benen. Omhoog, op de leuning van de vorige stoel of over de zij leuning en half in het gangpad. Opvallend genoeg zit bijna niemand gewoon met de benen naar beneden. Dit heeft te maken met het dik worden van de voeten en dat voelt zeer ongemakkelijk. Ze worden dan warm en voelen zeer strak gespannen aan. Dit gevoel wil je niet hebben want dan slaap je niet. s’ Ochtends om 7.45 uur waren we in Airley Beach en wij dus weer op zoek naar ons airbnb adres. Het was op dat moment al zeker 28 graden en zoals gewoonlijk liepen wij eerst weer de verkeerde richting op. Na weer een paar keer gevraagd te hebben bereikte wij de heuvel waarop de studio zich bevond. Wat is er erger dan bezweet ( na een busrit van 14 uur) met een rugzak op je rug een steile heuvel te moeten beklimmen. Vraag het aan Grietje en ze zal zeggen: niets. We zijn boven gekomen en eenmaal in de studio was het uitzicht schitterend. We keken uit op de haven. De studio had een wat gedateerd interieur maar het was het goed toeven met airco en fan.

Vanuit Airley beach, ze was ons verteld, was het het beste om naar het rif te gaan. Even wat over het rif. Het great barrier reef, zoals het hier genoemd wordt, is het grootste koraalrif ter wereld. Het bestaat uit meer dan 2900 riffen en 900 eilanden die zich uitstrekken over 2600 kilometer. Het is zelfs langer dan de Chinese muur. Het is het grootste, door levende organismen gemaakte, bouwwerk ter wereld. Er leven duizenden dieren zoals haaien, dolfijnen, schildpadden en walvissen en je vindt hier kleurrijke koraalriffen. Om dit alles te kunnen zien ga je duiken of snorkelen. Echter de riffen liggen niet aan het strand. Je moet er met een boot naar toe. Omdat het great barrier reef een maritiem nationaal park is kan je er niet zomaar op eigen gelegenheid naar toe. Daarom worden er dagtrips georganiseerd. Je moet ook entree betalen. Wij wilden het snorkelen combineren en daarom kozen wij voor een zeilboot die ons ( al zeilend) in de buurt van het rif bracht, waarna we met kleinere bootjes naar de mooiste snorkelplekken werden gebracht. Je mag daar immers geen anker uitgooien.... Grietje besloot om niet te gaan snorkelen. Om te mogen snorkelen moesten we een stingersuit aan. Dit beschermt je tegen zonnebrand en kwallen maar daarnaast komen er zo weinig zonnebrandmiddeltjes in het water wat beter is voor het koraal. Uiteraard moesten we van te voren een formulier invullen over zwemkwaliteiten en ziektes. Ook werden we geinformeerd over veiligheid en wat te doen in noodsituaties. Ze willen daar geen risico’s lopen. Vol enthousiasme stortte ik mij, gehuld in een pak waarvan het kruis op mijn knieën hing, achterover van het kleine bootje in het water op zoek naar het mooie koraal. Omdat je, door je enthousiasme, al snel een eindje weg bent, heb ik de gewoonte opgepakt om af en toe eens op te kijken en wat zag ik: Grietje had plaatsgenomen op zo’n klein bootje en was veel dichterbij dan ik dacht. Vol enthousiasme begon ik met beide armen wild te zwaaien: FOUT. Ze hadden nog zo verteld dat dit niet mocht. De bootsman vloog overeind waardoor het bootje van Grietje aardig begon te deinen. Direct voelde ik aan wat ik gedaan had. Gelukkig dat Grietje snel, die mij en mij enthousiasme kent, de bootsman gerust stelde waardoor hij weer kon gaan zitten. Pffff.... ik heb het niet meer gedaan! Al had een wel de neiging toen een schildpad van bijna een meter lang en 80 cm breed op zo’n anderhalve meter onder mij zwom. Ik heb even met hem ( neem even aan dat het een mannetje was) mee gezwommen. Ongelooflijk zo mooi en overweldigend. Het koraal zag er ook gelukkig goed uit, het had niet de scherpe kleuren van Zanzibar maar er was genoeg te zien. De uren vlogen voorbij. Buiten dit dagtripje hebben we in Airley beach niet veel gedaan dan geluierd en gezwommen. We hebben wel besloten om in Cairns opnieuw te gaan snorkelen en zo weer een ander gedeelte van het rif te gaan zien.

Even een voor ons opvallend gegeven, tot nu toe hebben we eigenlijk weinig strand gezien. De kusten zijn rostachtig en zwemmen is hoegenaamd niet mogelijk vanwege de kwallen. Dit hebben ze opgelost door aan de kust grote zwembaden aan te leggen waarin een ieder vrij kan zwemmen. Lagoons ( kustmeer) noemen ze ze hier. Met een temperatuur van dik boven de dertig worden deze goed bezocht. De zon is hier medogenloos, ze staat veelal recht boven je. Zonnebrand wordt hier dan ook verkocht in kleine jerrycans.

Een ander opvallend gegeven, na de kiwi’s en de koala’s moeten we ook nu nog onze eerste kangaroes gaan zien. ‘Leven’ die dieren hier wel.....