Wachtend op de ferry die ons naar Picton brengt, even tijd voor een kort verhaal.

De busreis naar wellington was geweldig. Veel groen, veel vee, heuvelachtig en vooral heel netjes. Het weer werkte deze reisdag mee en daarom bereikte de temperatuur in de bus een aangename hoogte. Na de vele regen en wind was dit een verademing. Echter, de zon begon zo goed haar best te doen ( en de bus van niet van het bouwjaar 2017....) dat de luiken in het dak open moesten om het weer aangenaam te maken. Later in de middag, richting Wellington, kregen we weer te maken met regen en wind en moesten de luiken weer dicht en de truien weer aan. Dit is wel zo beetje het weer waar we hier mee te maken hebben. Van zonovergoten naar winderig weer en nat. Gelukkig hebben we een regenhoes om onze rugzakken en schoenen aan die tegen regen kunnen.

In Wellington hadden we een bnb geboekt ‘ close to the city’ . Onze gastvrouw Jane had via de mail geinformeerd naar hoe laat we dachten aan te komen en beschreef hoe daar te komen met de auto.... Uiteraard lieten we haar weten hoe laat wij verwachten aan te komen en dat wij geen auto tot onze beschikking hebben. Hierop kregen we een mail met welke bus te nemen en vanaf welke halte.......hoezo dicht bij de stad.....De bushalte en de bus was zo gevonden en wij stapten vol vertrouwen, zoals vaak, in de bus in de verwachting er snel weer uit te moeten. (De buschauffeur had geen idee van de straatnaam, maar er zijn altijd behulpzame Nieuw- Zeelanders in de buurt.) Niets bleek minder waar. De bus trok de heuvels in en per halte werd het leger en leger in de bus. Steeds hoger en hoger en uiteindelijk bereikte we het hoogste punt en nog steeds niet de halte waar wij mochten uitstappen. Een behulpzame mede reiziger zag onze ‘ radeloze’ blikken en gaf aan dat het adres mogelijk aan de andere kant van de heuvel zou liggen. Dit bleek zo te zijn en dus na 28 benauwde minuten stapten wij uit. Niet gegeten, niets bij ons, geen winkels in de buurt, alleen een in de nevel gehulde grijze omgeving. Eenmaal bij ons adres aangekomen werd na wat kloppen op de deur, geen bel aanwezig, de deur opengezwaaid door een zeer enthousiaste vrouw. Met al haar enthousiasme kon ze niet voorkomen dat Grietje als eerste welkoms woord zei: close tot he city..... yeah yeah antwoordde de enthousiaste vrouw.... half hour walk tot the city.....enfin, ik zal jullie de verder conversatie onthouden. Grietje en de enthousiaste vrouw verschilde duidelijk van mening. Een officieel voorstel rondje is er die avond niet meer van gekomen. Wel vertelde de enthousiaste vrouwdat er halvewege de heuvel wat kleine winkeltjes waren. Dus rugzak af en weer op pad. Halverwege kwam er een man met een sportwagen ons voorbij en omdat hij ons zag rondkijken ( wij zetten dan onze ‘ weet niet meer hoe verder blik’ op) stopte hij en vroeg waar we naar op zoek waren. Direct bood hij aan om ons te brengen. Hij opende de deur en vroeg aan ons wie van ons beiden het kleinst was......je had de blik van Grietje moeten zien. De auto coureur had duidelijk alleen aandacht voor de auto en niet voor ons vrouwen ;-) Ik heb me aangeboden om achterin de gaan zitten, nou ja zitten, ik moest me echt opvouwen en mijn benen spreiden want de stoel voor in moest tussen mijn benen terecht komen en daarop nam Grietje plaats. Als trotse bezitter van deze sportauto werd dit natuurlijk ge-etaleerd en vlogen we naar beneden. Na wat boodschapjes gedaan te hebben, liepen we de heuvel weer op. Eerlijk gezegd, we hebben niet meer gegeten, we waren te moe. De kamer en Jane vielen uiteindelijk mee hoor. Je mag dan wel denken ervaren reizigers te zijn, maar iedere keer kom je voor verrassingen te staan. Hier moet je mee dealen en vaak brengt het ook weer leuke ontmoetingen met zich mee.