In onze beleving zouden we worden opgehaald door een comfortabele bus en daar keken wij dan ook naar uit toen we om 5.20 uur stonden te wachten. Advies: een kleine rugzak meenemen......dit had al een aanwijzing kunnen zijn. Precies op tijd, komt er een 22 persoons busje aangereden met daarachter een bakje. Eerlijk gezegd hadden ze hier nooit 22 personen ingekregen want in het gangpad stond een watercontainer en er lag een vuilniszak voor het afval. Wij hadden bij de plaatselijke supermarkt twee boodschappentasjes gekocht voor de verplichte drie literwater flessen ( per persoon) en wat snacks. In onze rugzakjes zaten wat toiletartikelen en wat kleding dus we dachten het redelijk beperkt te hebben gehouden. Echter bij het innemen van onze plaatsen bleek het nog te veel. Grietje haar knieën konden amper recht naar voren wijzen. De bankjes waren zo smal dat buiten onszelf er niets op/ naast kon staan. Dus werd alles naar de vloer getransporteerd. Op zich geen verkeerde plek zou je denken.....maar het probleem doemde op bij het iets nodig hebben uit de tassen/ rugzakken. Ik ben niet de grootste en toch was het voor mij niet mogelijk om te bukken en iets uit de tas te halen. Dit om even aan te geven hoe ‘ comfortabel’ de bus was. Later in de ochtend ontstond er nog een ‘ probleempje’, het werd erg warm onder onze voeten. Oorzaak hiervan was: de motor zat onder onze zitplaatsen. Ook het gekoelde water moest hier onder lijden en bereikte al snel een temperatuur van 30 graden. Maar goed, avonturiers als we zijn, namen we dit voor lief en lieten ons niet uit het veld slaan. Na een rondje door Alice, iedereen werd opgehaald, vulden het busje zich met nog 13 anderen natuurliefhebbers. De leeftijd van deze medereizigers variërden ( op een wat oudere vrouw na) van 20 tot 33 jaar.........slik. Wat moeten zij gedacht hebben toen ze ons, oldies, zagen zitten.....ze hebben het niet laten merken. Eenmaal op weg werden we ernstig toegesproken over de hitte in de outback. Wat is er namelijk het geval: de hitte droogt je uit terwijl je er niet hoeft te zweten en je voelt geen dorst. Dit is het verradelijke, dus moesten we drie liter water per dag drinken. Ze namen dit zo serieus dat je, voordat je aan de wandelingen begon, gecontroleerd werd of je voldoende water bij je had. Deze voorzorg is noodzakelijk omdat er geen hulpdiensten voorhanden zijn. Daarna werden we onderworpen aan een voorstelrondje......voor het groepsgevoel. Ook moesten we aangeven wat we aan alcohol wilden inkopen.......voor bij het kampvuur.......Als wij ergens een hekel aan hebben......is het reizen in een groep. Toch kan ik nu al hier vermelden dat het reizen in groepsverband niet altijd vervelend hoeft te zijn. Het waren stuk voor stuk leuke gasten waardoor het leeftijdsverschil niet ( meer) merkbaar was. Enne......we hebben bier gedronken bij de sunset en het kampvuur :-) en het was nog gezellig ook. Een mens is nooit te oud om.... Eenmaal op weg liep al snel de temperatuur op in het busje. Er kwam een vraag of de airco hoger kon......helaas deze had zijn max al bereikt. Grietje en ik begonnen ons voor te bereiden op drie hele warme dagen ( van vele reisuren) in het ‘ comfortabele’ busje met verplicht drinken en ‘ kleine’ ongemakjes. Zou het datgene wat we te zien krijgen waard zijn?

De Uluru of wel Ayersrock is voor de aboriginals een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie ( Tjukurpa) ook wel droomtijd genoemd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa. Door de scheuren en de holen in de rots, die dus met elkaar verbonden zijn vormt de rots als het ware een bijbel voor de aboriginals die toen geen schrift hadden. De Tjukurpa is grotedeels geheim voor niet ingewijden. De rots kent verschillende heilige plekken waar rituelen worden uitgevoerd. Er wordt dan ook gevraagd om deze niet te forograferen. De ‘ droomtijd’ en hun kijk op de wereld is voor velen moeilijk te begrijpen. Wij hebben een drie uur durende wandeling gemaakt om de Uluru heen. Er werd gevraagd om de Uluru niet te beklimmen, wat ook niet gedaan werd. Het was warm, heel erg warm maar o zo de moeite waard. Uiteraard brachten we het begin van de avond door bij de sunset van de Uluru, deze kleurde van rood naar bruin naar paars. De vele vliegen hebben we redelijk kunnen weren door een net over het hoofd heen te dragen, dit was echt geen overbodige luxe, de vliegen waren met velen en hadden het voorzien op onze gezichten. Na het eten werden we naar de camping gereden alwaar we kennismaakten met onze swag. Hoe ik op de gedachte kwam van dat het hier om een slaapzak op een luchtbed zou zijn........ Een swag is een soort canvas slaapzak met daarin een superdun matje en een rubberen onderkant. Deze swags werden door een ieder niet lichtzinnig op de grond gegooid met het gevolg dat alles de gelegenheid kreeg zich met het rode zand te kleuren. Er werd ons gevraagd om waardevolle spullen, zoals schoenen, goed op te bergen zodat de dingo’s ( in het wild levende honden) er niet mee aan de haal gingen. Gelukkig hadden wij er een gewone slaapzak bij gehuurd en die vormde een enigszins zachte onderlaag. Deze gehuurde slaapzak droeg niet onze namen, dus de volgende avond hadden wij een slaapzak van je raad het al.........een ander. Had ik van te voren nog het idee dat ik een gewassen slaapzak huurde, dit idee heb ik laten varen. Ze worden gewoon gebruikt en gebruikt en gebruikt. Enfin, het heeft niets afgedaan aan de prachtige sterrenhemel. De maan was zo helder dat velen door het licht niet konden slapen. Hebben we het koud gehad? Neen, het was zelfs in de nacht nog 25 graden. De tweede nacht hebben we de swags uitgerold, slaapzak erop gelegd en wij er bovenop. Toen hebben we meer geslapen. Ik zeg meer omdat de dagen tijdens deze trip om half vijf in de ochtend beginnen, dit vanwege de warmte en de lange reistijden. De toerleiders doen er echt alles aan om de toer zo aangenaam mogelijk te doen verlopen. Zo word je gewekt met een zacht new age muziekje. Na iedere wandeling is er gekoeld vers fruit. Onderweg zijn er energierepen en tijdens de lange ritten in het ‘ comfortabele’ busje word je voorzien van de nieuwste hits op muziekgebied, die door een ieder hard werden meegezongen.

De tweede dag zijn we naar de Kata Tjuta gweest. Dit is een rotspartij waarin de aboriginals vele ‘ hoofden’ zien. Deze formatie kent ruim dertig rotsen. Hier hebben wij de wandeling: de vallei van de winden gelopen. Deze wandeling kent vele vergezichten en je komt dicht bij de rotsen. De wind heeft hier een apart geluid, hij lijkt langs de rotsen te fluisteren. Dit geluid was duidelijk te horen toen wij de tweede nacht op onze swag in de buitenlucht lagen. Wij vonden het een indrukwekkend geluid.

De derde dag stond Kings Canyon op het programma. Dit is een kloof in het nationaal park Watarrka. De wanden zijn meer dan 300 meter hoog en op de bodem stroomt de Kings Creek. Een deel van de kloof is een helige plaats voor de aboriginals en ook hier wordt gevraagd niet af te wijken van de wandelpaden. Voor Grietje en mij was dit de mooiste wandeling van de drie. Via een steile klim naar de top loop je over de toppen van de canyon en dit geeft een spectaculair uitzicht over de omgeving. Halverwege de wandeling kom je bij een oase met permanent water en uitbundige plantengroeien en het laatste stuk gaat langs een doolhof van verweerde stukken zandsteen. s ‘ Middags tot slot nog gestopt bij een camelfarm waar de liefhebbers een rondje op een kameel konden maken. Gezien een eerdere ervaring op de rug van een voortdurende winden latende kameel, hebben wij bedankt. Bovendien hadden we het wel een beetje gehad. We zijn ‘opgetrokken’ met de ‘ jonkies’ en hebben niet onder hoeven te doen. Ze wensten zichzelf ook onze conditie toe op het moment van het bereiken van onze leeftijd. Zo die hebben we mooi in the pocket!

Terug in het hotel hebben we ons ontdaan van het rode zand, wijntje gedronken en zijn we het bed ingedoken want de volgende dag moesten we om half elf weer met de bus een tocht van 20 uur maken. Deze tocht zullen we niet snel vergeten. Dit keer was de bus wel een comfortabele. Ruime stoelen, ruimte voor onze tassen en een goed werkende airco. Uren zijn we door de outback gereden en het verveelde geen minuut. Het venijn zat dit keer in het ‘ staartje’. Overdag keken we uit naar de kangaroes, maar die lieten zich niet zien. Wel kuddes van wilde paarden, in het wild levende kamelen en koeien. Men zegt dat in dit gebied vijf personen de eigenaar zijn van een gebied zo groot als Nederland en waar hun kuddes dus verblijven. De kangaroes komen pas in de nacht te voorschijn. Ze zitten dan op de weg. De grote bussen remmen dan enigzins af en hopen dat de kangaroes van de weg gaan. Meestal doen ze dit. Gaan ze naar links dan probeert de chauffeur ze rechts te passeren. Vier keer is het voor gekomen dat een kangaroe, op het laatst alsnog besloot om naar rechts te gaan en dan is een botsing onvermijdelijk en met dodelijke afloop. Deze ervaringen willen we zo snel als mogelijk vergeten, maar het is zoals het hier gaat. Ook de chauffeurs vinden het heel vervelend, maar ook zij kunnen hier niets aan doen.

De volgende ochtend om hebben om 8.10 uur Adelaide bereikt. Onze laatste plaats voordat we terug vliegen naar Nederland. Voldoende tijd om uit te rusten voor de lange vliegreis. De temparatuur is hier zaaaaaaalig. 23 graden met een fris windje, genieten........... en er schijnt ook hier weer een festival te zijn met vele straat artiesten.