Stranddag.

Vrijdagavond, vandaag de opening van de olympische spelen. Hier in Australië leeft het niet. Je hoort of ziet er niets van. Mogelijk heeft de hoge temperatuur, 36 graden, hier iets mee te maken. Bij deze temperatuur denk je niet aan schaatsen en alle andere wintersportspelen. Op het moment van dit schrijven vertoeven we in Hervey Bey. Een kleine stad met weinig inwoners. Het enige opvallende is hier de 900 meter lange pier. Omdat ons leven op dit moment verloopt zoals dat van de meeste toeristen hier (koffie drinken, wandelen langs het strand, zwemmen in de zee en lichtelijk verbranden, wijntje drinken en ‘s avonds uiteten) wil ik jullie een dag beschrijven van ons leven in Noosa.

De eerste ochtend op onze nieuwe airbnb adres. Boink...boink, boink, Grietje en ik vragen ons af wat er aan de hand is. Dag tevoren kennis gemaakt met de eigenaren van dit adres en onze eerste indruk was: een rustig easy going stel zonder kinderen. Even de tijd vermelden, ten tijde van het boink boink was het 7.00 uur. Omdat het geluid weer verdween, draaide ik mij nog eens om, Grietje daarentegen pakte haar ipad en ging het nieuws lezen. Kwartiertje later, weer hetzelfde geluid. Nu werden we nieuwsgierig naar wat en wie dit geluid maakte. Aangekleed meldden wij ons in de keuken voor een ontbijt. Daar zagen we de heer des huizes en zijn voor liefde voor koffie. Op een extra daar voor aangeschafte tafel stond een grote koffiemachine, een koffie maler, diverse kannen om melk in warm te maken en een stamper om de gemaken koffie aan te drukken. Om dit alles heen lag een hoeveelheid reeds gemalen koffie en een ......werkdoekje. Al snel werd duidelijk dat deze koffie machine voor ons verboden terrein was. Hij brandde zelf de koffie en de machine was duidelijk zijn domein. Het boink boink geluid kwam van deze koffie lover als hij de koffie uit de koffie houder sloeg, dit ging met zoveel kracht dat je het door het hele huis hoorde.....was het een signaal dat wij op moesten staan...... Geen idee, wat we wel weten is dat iedere morgen de koffie lover zat de wachten om voor ons koffie te maken. Dit werd met zorg gedaan en daarbij hoorde ook het doekje bij. De koffie houder werd door de koffie lover met zorg schoon gemaakt, het....... doekje speelde hier een rol in. De natte handen van de koffie lover werden, zoals hij dat ook bij vele andere handelingen deed, aan de broek afgeveegd. Daarna kwam het doekje en het schoonmaakritueel. Met het doekje werden alle oide koffiekorreltjes verwijderd. Grietje heeft de aanrecht met het doekje schoongemaakt en ging direct haar handen wassen om de geur kwijt te raken die het doekje veroorzaakt had. Dit alles zegt niets over de rest van het huis hoor, dit werd door mw onderhouden en was dik voor elkaar. Echter als de koffie lover bezig was geweest was het een grote puinhoop. Dit was niet zijn enige handicap. Omdat de koffie lover iedere ochtend de koffie machine bewaakte, zat hij ook bij ons aan tafel. Uit zichzelf sprak hij niet veel. Echter, sociale wezens als wij zijn......., knoopten wij een gesprek aan. Dit maakte het ochtend ritueel er niet gemakkelijker op. De eerst drie woorden konden we verstaan en verder ging het over in een niet te verstane Australisch gebrabbel. Volgens Grietje had dit te maken met het feit dat zijn riempje onder zijn tong te kort was. Ik heb een andere uitleg en die houd ik even voor mij. Na dit ‘ ontspannen’ ontbijtje gaan we op stap naar het strand. Een mooie wandeling ( heuvel op en heuvel af) van zo’n 35 minuten. Voordat wij onze handdoeken uitrollen eerst nog een kopje koffie bij Angelo. Angelo is het product van een Nederlandse moeder en een Italiaanse vader maar geboren in Zuid Afrika. Angelo is een goedlachse boom van een kerel en schenkt heerlijke koffie. De eerste keer, nadat wij de koffie gedronken hadden en ik de kopjes weer op de bar zette, voelde ik twee kolenschoppen van handen op mijn schouders. Angelo zei: als je het goed wilt doen, dan moet je.......en hij duwde mij resoluut voor zich uit de keuken in alwaar ik de kopjes neer mocht zetten. Terug naar het strand. Omdat de zon hier krachtig schijnt beginnen we met ons zelf in te smeren. Omdat hier alles krachtig isveranderen we in no time, door de krachtige wind, in gepaneerde vlees ‘ lapjes’ met de kleur van een kalfsworstje. Dat we de wind onderschat hebben gaat nog uit veel meer dingen blijken. Met de kracht van een orkaan blaast de wind al onze ‘ openingen’ zoals oren en ogen....vol zand met alle ergenissen van dien. Dit houden we niet lang vol en dus duiken we het water in waarna het riedeltje weer opnieuw kan beginnen. Dit doen we zo’n drie keer en dan is het genoeg. We gaan het hoger op zoeken. Omdat er hier veel gebouwd wordt, allemaal appartementen aan de kust, met daarvoor mooi aangelegde grasveldjes vleien we ons hier neer. Geen zand en andere ongemakken.......dat had je gedacht. Er lijken meer mensen last te hebben van de krachtige wind en voordat we het weten hebben we de voeten van andere strandgasten naast onze hoofden liggen. Nou ik kan je zeggen, dat is vaak geen prettig gezicht en gevoel en dus pakken weweer ons boeltje bij elkaar en gaan we op een bank zitten aan de boulevard. Hier hebben we nog een geruime tijd gezeten en genoten van het ruisen van de zee en een windje zonder zand.

Vanuit het strand duiken we de pub in voor het happy hour. We tracteren ons op een lekker drankje en nemen de vele zandkorrels die we bij ons dragen voor lief. Die korreltjes die zich tussen onze tanden hebben genesteld zijn een kort leven beschoren, zij glijden met een heerlijk biertje naar bestemming onbekend. Hierna bezoeken we nog een retaurantje en meestal draagt dat een aziaatische naam waar geen alcohol geschonken mag worden. Als we de buikjes rond hebben dan vangen we de terug weg weer aan en gaan we op weg naar de koffie lover. Waar we, meestal vroeg, onze bedjes opzoeken moe van onze strandactiviteiten.

Na zo’n ‘ stranddag’ zijn we weer blij om de volgende dag de wandelschoenen aan te trekken en een van de mooie wandelingen te maken door de vele nationale parken die er zijn. De hele dag hoor en zie je diverse vogels. Ook lopen we vaak via de kust van de ene naar de andere plaats, maken praatjes met diverse mensen die we onderweg ontmoeten en genieten we.

Inmiddels hebben we afscheid genomen van de koffie lover, die werkzaam is in.........de liqour store........nee geen kopie van Luvodka. Integendeel zelfs. We waren echt veilig bij de koffie lover. We hebben nu ‘ lady’ Di als airbnbgastvrouw. Als zij voor de teevee zit, dan niet storen zo is de ervaring van Grietje. Probleempje......ze kijkt de hele dag teevee. Gelukkig vinden wij onze weg zonder ‘ lady’ Di in haar overigens mooie huis met een riante slaapkamer voor ons. Morgen gaan we op weg naar Airlie Beach en komen we in de buurt van Greet Barrier Reef. :-))

Regen, regen, regen en de aussies blij. De dutchies.....:-(

We hebben onze eerste greyhound ervaring erop zitten. Nadat we vanuit Sydney naar Brisbane zijn gevlogen hebben we de greyhound naar Noosa genomen. Het zal niemand verbazen dat de bus vol met jonge backpackers zat, maar dat deerde ons niet. Op deze manier komen wij op onze bestemming. Overigens de jonge backpackers pakken het heel anders ( lees veel gemakkelijker) aan. Zij worden niet moe van het sjouwen met de rugzak. De meeste hostels liggen bijna tegenover de busstops. Dus eenmaal aangekomen worden de rugzakken, waaronder tegenwoordig ook wieltjes zitten, bij de hand genomen ( in de andere hand zit natuurlijk de telefoon) en het hostel ingesleept. Hier wordt gechilt en bank gehangen totdat het tijd wordt om naar de volgende bestemming te vertrekken. Iedereen volgt dezelfde route. Eerlijkheidshalve moeten wij bekennen dat ook wij dit keer niet veel afwijken van de deze route. Dit heeft te maken met de bezienswaardigheden langs deze route.

Noosa waar wij nu verblijven heeft een mooi nationaal park met diverse wandelroutes. Ook zijn hier diverse stranden. Echter, moeder natuur heeft besloten om de aussies blij te maken en ze minstens 5 hele dagen van regen te voorzien..... Hier zijn er inmiddels twee van om, dus nog drie te gaan. Moeder natuur houdt dit keer geen rekening met ons dutchies en wat inhoudt dat het hier de godganselijke dag regent. Omdat de hele dag binnen zitten niets voor ons is, trekken we de regenjas aan en gaan we erop uit. Zo ook vandaag. Vandaag twee routes gelopen door het nationaal park, super mooi en daarom wat foto’s op de site gezet. We hopen nog een paar dagen strand mee te kunnen pikken maar of dat er in zit.....

Als het regent ga je automatisch vaker ergens naar binnen om wat te drinken of te eten. Grietje heeft de pie ontdekt. Ze vindt de pie met groenten en curry het lekkerst. Ook weten we inmiddels dat de shiraz wijn hier beter smaakt dan de cabernet sauvignon en dat happy hour goed is voor onze portomonee.

Aanvankelijk waren we wat kritisch over Australië, ook omdat onze eerste kennismaking ( Sydney) niet vlekkeloos verliep. Hier moeten we op terug komen. De dronken mensen en vieze straten vallen erg mee. Autralië is een veilig land om te reizen. We verbazen ons over het gemak waarmee men hier de deuren / ramen openlaat. Op het airbnb adres waar we nu verblijven blijft de voordeur de hele nacht openstaan. Moet je in Nederland niet doen want dan heb je heel oost- europa bij je binnen.... Ook de ramen en schuifpui achter in het huis blijven permanent open.

Op zo’ n dag als vandaag, weer een hele dag regen, dan gaan de gedachten bijna automatisch naar Nederland. Het weer is dan zo vergelijkbaar...... en je begint dan te dromen van een stamppotje prei ( Margaatje, dit is een wens voor 8 maart) . Ongewild voel je wat kleine teleurstellingen zoals: geen kiwi gezien in Nieuw Zeeland, geen koala gezien in Australie en je weet inmiddels dat de kans zéér klein is dat je deze ook nog zult zien in het wild. Geen zonnig weer en nog geen kangaroe gezien, maar de kans is groot dat we deze in de outback gaan zien. Uiteraard zijn deze gevoelens van korte duur. We hebben vandaag prachtige vogels gezien en genoten van de wandeling . Ook zijn we inmiddels we weer opgedroogd en kunnen we de regen relativeren. Op naar weer nieuwe avonturen.

Wat vinden jullie van de naam dutchies..... wij beginnen eraan te wennen. ‘s- Morgens eten we brekkies ( ontbijt). ‘s Avonds heeft ons eten een hoog veggie ( vleesloos) gehalte en onze kamers bij airbnb zijn vaak comfy ( comfortabel) ......

Avontuur willen en avontuur krijgen......

De vlucht van Nieuw Zeeland naar Sydney was heerlijk. De emirates maakte er weer een feestje van. Tijdens de drie uur durende vlucht werden we verwend met heerlijk warm eten. Je kon kiezen tussen vis en rundvlees. Ik ging voor vis en Grietje voor rundvlees.... althans dat wilde ze graag. Echter, rundvlees was op. De steward vond dit zo vervelend dat hij ons een extra drankje aanbood en we mochten iets kiezen uit de gehele drankkaart. We hebben het niet gedaan maar we hadden een klein flesje champagne ( moët & chandon) kunnen nemen. Geen champagne dus maar wel flesjes rode wijn. Hmmmmmm

Eenmaal in Sydney geland op zoek naar een geldautomaat en vervoer naar de stad. Ons airbnb adres zou dicht bij het centrale trein station liggen. Gewapend met 50 dollar biljetten stapten wij de bus in. Hier had de chauffeur niet van terug ( er was een jong stel bereid om voor ons te betalen, maar dat was niet nodig) en daarom mochten we gratis mee. Door deze positieve ervaring begonnen wij vol goede moed aan onze trip naar de binnen stad. De bus zette ons af bij een trein station alwaar wij de trein naar het centrale station konden nemen. Hier vormden poortjes een hindernis voor ons, wij hadden een opalkaart met reis tegoed nodig. Omdat het wat later in de avond was, waren er weinig winkeltjes open waar zo’n kaart gekocht kon worden. Op zo’n moment begint een lange reisdag zich te wreken. Neem hierbij in ogenschouw dat het nog altijd zo’n 29 graden is en dat je loopt met en rugzak op je rug.......Enfin, winkeltje gevonden, kaart gekocht en de trein in. Eenmaal op het station wordt het verschil met Nieuw Zeeland zichtbaar. Vele zwervers, dronken mensen, vieze straten en een onoverzichtelijk station. Packpacken betekent vaak vragen, vragen en nog eens vragen. Vele mensen kennen hun eigen stad niet en dus loop je regelmatig verkeerd. De eigenaar van het bnb adres had een filmpje op youtube gezet met uitleg waar we de sleutel konden vinden als we het appartementen complex hadden gevonden. Was het de vermoeidheid.....de warmte.....we hebben met de telefoon in de hand ( natuurlijk hadden we zelf een video gemaakt van het youtube filmpje ;-)) meerdere malen de doolhof doorlopen en begrepen nu meer dan ooit waarom de eigenaar er een filmpje van had gemaakt. Een maal met de sleutel in ons bezit, stapten wij moe maar opgelucht op het appartement af. Wat schetst onze verbazing......het appartement was reeds in gebruik. Tassen en kleding maakten duidelijk dat er hier geen plaats voor ons was deze nacht en het was inmiddels bijna 24.00 uur. Lieve lezers, wil je een relatietest doen: ga samen backpacken en je weet of je met elkaar door wilt. De sleutel achter latend gingen we weer naar buiten, wat nu? Ik had eerder gelezen over een hostel in de buurt van het station, dus wij weer op pad. Het was nog steeds erg warm en de rugzak werd er niet minder zwaar onder....pfff. Onderweg maar weer vragen en drie meisjes uit Thailand wezen ons de weg. BIG HOSTEL, wij naar binnen. Achter de balie zat een man waarvan ik dacht: als hij representatief is voor de bedden/ kamers hier, dan wil ik direcht weg. Man lief had een enorme wrat op zijn wang en in zijn mond stonden 6 tanden, drie onder en drie boven en tandsteen eraan/op voor wel 12 tanden. Aanvankelijk leek er niets vrij en de moed zonk ons in de schoenen. ‘ Wratje’ moet onze wanhoop gezien hebben en ging overleggen. We konden een kamer voor 4 personen huren. Grietje wilde meteen ja zeggen maar gezien mijn wantrouwen ten opzichte van ‘ wratje’ wilde ik eerst de kamer zien. Op een wat vreemde lucht na, nee niet wat ik eerder heb geroken, was de kamer oké. Over de prijs/ kwaliteit wil ik het hier niet hebben. Het was inclusief ontbijt ( zelf de koffie of thee zetten, zelf je brood roosteren, dit alles met zo’n 15 jongeren in de keuken en zelf je gebruikt serviesgoed afwassen). Rugzak in de slaapkamer gezet, wifi aan en op zoek naar een andere kamer. Achteraf hebben we ‘ wratje’ te kort gedaan. Hij heeft al onze negatieve energie over zich heen gekregen en dat terwijl hij er part nog deel aan had. Hij informeerde later ( het was toen bijna drie uur in de nacht) hoe het met ons ging en wat er gebeurd was. Sorry ‘ wratje’. Na een zeer korte nacht in het Big Hostel zijn we afgereisd naar een luxe ( alweer) villa wijk. Hier hebben we een kamer in een villa waarvan de eigenaars van Japanse afkomst zijn en volgens ons voor het geld geen kamer hoeven te verhuren.

Eenmaal uitgerust zijn we gaan nadenken over hoe verder te reizen. Na wat informatie te hebben ingewonnen hebben we de creditcard geplunderd en het volgende geboekt: vliegen naar Brisbane omdat een busreis van Sydney naar Brisbane weinig moois oplevert. Vandaar gaan we met de greyhound, via diverse stops naar Cairns. Van Cairns vliegen we naar Alice Springs. In Alice Springs gaan we een drie daagse kampeertocht ( slapen ‘s nachts buiten in swags, dit zijn slaapzakken met een soort luchtbedje eronder) maken en bezoeken daar dan Kings canyon, Kata Tjuta, Uluru en Mutitjulu waterhole. Het moet een hele belevenis worden al is alleen al vanwege de grote en vele vliegen waarmee we te maken gaan krijgen :-( vanuit Alice Springs weer met de greyhound naar Adelaide. Maar voordat het zover is, maken we eerst nog een dagtour naar de blue mountains. Natuurlijk zijn we niet alleen met organiseren bezig geweest. Afgelopen vrijdag was het hier Autraliën day. Het is te vergelijken met Koningsdag bij ons. Vrij reizen en overal muziek. Ook zijn we met de ferry, super mooie tocht, naar Manly beach geweest, heerlijk uitwaaien. Sydney heeft genoeg te bieden om er wat dagen door te brengen.

O ja, nog even terug komend op het airbnb adres.....de eigenaar had ons bij airbnb aangemeld als ingecheckt hebbend en dat houdt in dat hij het geld meteen krijgt overgemaakt ( we zouden 3 nachten daar verblijven) Wij zouden maar 1/4 krijgen terug betaald, ik had nagelaten contact met hem op te nemen.......hij was er niet...... Met behulp van airbnb, die vijf sterren die wij steeds krijgen kwamen nu goed van pas :-) hebben we het geld volledig terug gekregen.

Op weg naar Christchurch en onze belevenissen daar.

Op weg naar Christchurch zijn wij, naast de mooie natuur, ook blij verrast met een ultra moderne wc. Ik pleit ervoor om deze ook in Nederland te plaatsen. Overigens Nederland kan op meerdere punten een voorbeeld nemen aan Nieuw Zeeland. Om er enkele te noemen: overal krijg je hier gratis water. Bij alle koffie shops, ieder restaurant en bij alle openbare gebouwen kan je gratis water drinken en tappen. Ook vind je op meerdere plaatsen in ieder stadje SCHONE openbare toiletten. Het is hier overal schoon, nergens vind je zwerfafval. De mensen zijn hier heel beleefd, dringen kent men niet. Wat wij ook ‘ gezellig’ vinden is dat vele Nieuw Zeelanders je een antwoord geven en het woordje love er achter plakken. SO CUTE.....Maar goed even terug naar de ultra moderne wc. Geen deurklink maar een drukknop, scheelt toch weer in bacteriën.... De deur schuift open en je stapt naar binnen. Je wilt de deur sluiten, mooi niet. Via een luidspreker spreekt een vriendelijke man je toe en zegt dat de deur zich automatisch sluit. Omdat dit even duurt sta je daar en kijkt rond. Alles is van roestvrij staal, op het wc papier na natuurlijk. Is de deur eenmaal dicht dan meldt de man zeer weer en werkelijk je schrikt je rot, hij vertelt je dat je maximaal 10 minuten de tijd hebt en dat daarna de deur zich automatisch weer opent. Dit had de vriendelijke man niet moeten doen, door dit berichtje ging er meer op slot dan alleen de wc deur. Het gezellige ‘ ontspannen’ muziekje kon hier niets mee aan veranderen. Gelukkig hoef je niet de 10 minuten uit te zitten, als je eerder klaar bent, dan kan je de deur weer met een druk op de knop openen. Nog een mooi gegeven, de wc reinigt zich automatisch. Als er een blauw licht brandt dan is de ‘ robot’ bezig met poetsen en schrobben en gaat de deur niet open. Deze wc’s hebben ze op vele opstapplaatsen van de bussen die door Nieuw Zeeland reizen. In de laatste foto serie hebben we er ook een foto bijgedaan die je hier vaak tegenkomt. Aziaatische mensen zijn gewend aan lage wc’s, ik bedoel de twee voetstappen op de grond met daartussen een gat. Omdat zij hier zo aan gewend zijn gaan zij vaak op de wc bril staan, dit met alle gevolgen van dien. Gelukkig heeft de ultra moderne wc geen wc bril meer en is ook dat probleem opgelost.

Vrienden zijn altijd blij als wij naar een veilig land reizen. Dat dit maar betrekkelijk is blijkt uit het volgende. De bus van Queenstown naar Christchurch werd aardig op de proef gesteld voor wat betreft de airco. Zelfs op de maximale stand bleef het bloedje heet in de bus. Hierop besloot de chauffeur een luik, het luik wat boven het hoofd van Grietje zat, open te zetten. Omdat de chauffeur nogal haast had, hij nam steeds TE lange pauzes, ging dat maar even goed. Een enorme klap en weg was het luik, dat was althans wat wij dachten. Zo snel als kon stopte de chauffeur. Hij vroeg of iemand op de stoel van Grietje wilde gaan staan om te kijken wat de schade was. De chauffeur had dit onmogelijk zelf kunnen doen, hij was te klein en gezien zijn vele TE lange pauzes. Een bereidwillige jongeman ging op de stoel staan en zag tot zijn verbazing dat de klep op het dak lag. Klep werd weer binnen gehaald en zo goed als het kon vast gezet. Grietje die onder de klep zat zei al snel tegen mij: dit gaat niet goed, het luik trilt te veel. Ik, die het probleem niet zag, stelde haar gerust. Echter......na nog geen 10 minuten kwam er plotseling weer heel veel licht naar binnen. Nu met veel meer lawaai dan de eerste keer. Het jongmens klom weer op de stoel, keek naar buiten en riep heel rustig: gone. We hebben het die middag niet meer warm gehad en Grietje voelde zich een beetje schuldig.

Om de volgende situatie wat te kunnen plaatsen stel ik jullie even voor onze aitbnb gastvrouw: Luvodka. Uiteraard heb ik haar naam, om prive redenen, veranderd. Luvodka werkt in een liquor store. Niet dat daar iets mis mee is......maar bij onze eerste kennismaking ( we moesten de sleutel van het huis ophalen op haar werkadres) kreeg Grietje als eerste het vermoeden dat Luvodka een belangrijke ‘ bijdrage ‘ levert om de omzet van de liquor store te verhogen. We hadden toen nog niet in de gaten dat dit vermoeden binnen 12 uur werd bevestigd. Moe van de reis doken wij die avond vroeg in bed. Luvodka moest tot 23.00 uur werken. De deur van de slaapkamer had geen slot, dit is vaak zo en tot nu toe hadden wij er ook geen moeite mee. Vanaf die nacht zijn we van gedachten veranderd. Midden in de nacht werd onze slaapkamer deur open gegooid, stapte Luvodka op ons bed af en trok het dekbed van Grietje af.......in no time zaten wij klaarwakker, rechtop en geschrokken in ons bed. Ik herinner me nog dat ik iets van hallo hallo geroepen heb en dat Luvodka zich omdraaide en al moppelend weg liep, ons enigszins ontzet achterlatend. Luvodka had zich duidelijk vergist in de slaapkamer. De volgende ochtend was er geen Luvodka te bekennen. Onze vermoedens over Luvodka ( drankgebruik) zijn in de afgelopen dagen bevestigd. Luvodka is niet meer op ‘ bezoek’ geweest in onze slaapkamer. Nou was dit ook niet meer mogelijk, met een sjaal hebben we de klinken van de slaapkamer deur en die van de badkamer aan elkaar gebonden. Deze ervaring heeft er niet toe geleid dat we minder genoten hebben hier, integendeel.

Christchurch, de stad van de aardbeving wordt weer opgebouwd. Wel is het overal zichtbaar wat een schade er is aangericht door de aardbeving. In de dagen dat wij hier zijn geweest zijn er drie kleine aardbevingen geweest, twee ervan hebben wij duidelijk gevoeld en ik kan je zeggen dat is een gevoel dat je niet snel vergeet en wat je meteen herkent als zijnde een aardbeving. De mensen hier hebben dan ook mentaal nog last van de aardbeving. Tijdens ons uitstapje naar Kaikoura zagen wij waarom deze weg zo lang afgesloten is geweest en dat maakte indruk. Kaikoura was een van de hoogte punten uit deze reis. Whale watching en hoe. Met snelle boten vaarden we naar de plek waar walvissen zich weleens laten zien. Ongelooflijk als je zo’n beest op korte afstand ziet liggen. We hebben er maar twee gezien maar dat was voor ons voldoende. Het moment dat zo’n walvis de diepte in duikt en de staart omhoog komt is zo bijzonder. Helaas kunnen we op de foto alleen maar de staart laten zien. Je bent zo gefacineerd dat je alles vergeet en dus ook foto’s te maken. Bovendien gaat het zo snel dat je bijna altijd te laat komt. Nog even over Christchurch, we zijn met onze kont in de boter gevallen. De dagen dat wij hier waren, waren er vele straat artiesten. Op verschillende plaatsen in de stad waren er optredens. Het deed ons denken aan Oerol in haar begin periode. We hebben vele mooie acts gezien. Doe hier een lekker zonnetje bij, wat jullie even moeten missen, en dan weet je dat de dagen niet meer stuk kunnen. Tot zover Nieuw Zeeland. De komende dagen zullen we druk zijn met het organiseren van onze reis door Australië en zullen jullie weinig van ons horen.

Rood pluche, gletsjers en de chauffeurs

Ook al hebben wij Franz Josef inmiddels verlaten nog even een terugblik. De kamer in het backpackers hostel was er eentje zonder geurtjes. Wel zorgde het interieur voor associaties. De sprei was van donkerrood pluche. Er was geen vitrage, alleen donkere overgordijnen. Doe hier nog een tl balk achter het bed bij...... zie je wel....jullie dus ook. Verder was het wel oké daar. We kregen om 18.00 uur gratis soep en ‘ s morgens mochten we zelf pannenkoekjes bakken. Gebruikt Serviesgoed zelf afwassen. Is dit backpacken of niet.... een ander voordeel was: een wasmachine. We waren inmiddels door ons schoon ondergoed heen (de pyama’s en t-shirts konden ook een was beurtje gebruiken) en dan is een wasmachine er een van ongekende luxe. Gezien er veel backpackers waren, was het een dringen van jewelste en ‘ gesorteerd’ wassen was er dus niet bij. Huppakee, alles in een trommel, nu kleurt het ook bij elkaar :-)

Franz Josef staat bekend om zijn gletsjer en daarom hebben we de wandelschoenen aan getrokken en zijn we op weg gegaan. Om het pad naar de gletsjer te kunnen bewandelen moesten we eerst 5 km lopen. Deze wandeling ging voor een groot gedeelte door het regenwoud en was op zich al de moeite waard geweest. Het pad naar de gletsjes was echter nog mooier. Steeds werd je verrast door beekjes en watervallen en natuurlijk kwamen we steeds dichter bij de gletsjer. Deze hebben we tot op zo’n 750 meter kunnen benaderen. Je ziet dat deze aan het terug trekken is, dit is dan ook de zorg van de Nieuw Zeelanders. Zij zijn enorm zuinig op hun land/ natuur. Deze zuinigheid begrijpen wij nu beter, nu wij hier zijn. Je hoort over de dieren die zijn ingevoerd en wat die voor een ellende hebben veroorzaakt. Denk hierbij aan ratten, konijnen en oppossums. De opossums hebben ze uitgezet voor de bontindustrie en nu vormen deze 70 miljoen dieren een grote plaag. Zeker voor de vogelpopulatie. Ze noemen het hier de ‘ pest’ en ze worden dan ook met harde hand uitgeroeid. Als fan van border security ( we hebben nog gekeken of we de camera’s van dit programma zagen in Auckland maar jullie hoeven niet te kijken we zijn niet gefilmd) begrijpen we de strenge controles nu beter.

Omdat we veel reizen maken we ook vele buschauffeurs mee. We hebben een keer twee dagen achter elkaar dezelfde chauffeur gehad en deze wil ik graag aan jullie voorstellen. Zijn naam: die weten wij niet wat deze man was niet te verstaan. Lastig, zeker met betrekking tot de stops en hoe lang deze duren. Gelukkig was er altijd iemand die ons wilde helpen met de ‘ vertaling’ . Nieuw Zeelanders praten zeer snel en met een accent en dan raak je ons kwijt. Maar dit was niet het enige. Man lief droeg een bermuda, althans dat had het moeten zijn, maar hij had deze zo hoog opgetrokken dat het verworden was tot een korte broek en dat niet alleen. Hier dragen vele vrouwen een L..leesbroek, hij had een klokkenspel-leesbroek aan. Maak dit compleet met hoge schoenen en zwarte tot halverwege de kuiten opgetrokken sokken en dan heb je onze chauffeur. Als je denkt dat het hier mee klaar is, neen hoor. Hij had ook last van controle verlies. Bij het instappen mochten maar vier personen hun tassen onder in de bus gooien, dan ging de klep dicht. Deze vier mochten dan vervolgens de bus in. Zo ging dat verder tot de bus vol zat.....pfff. Grietje heeft het gewaagd om hem een vraag te stellen terwijl hij bezig was......niet doen. Hij liet haar, op een niet mis te verstane manier, weten dat hij bezig was met de organisatie. Hoogstwaarschijnlijk in zijn hoofd want iets anders was niet te zien aan deze chauffeur. Het was bovendien nog een half uur voor vertek en er was niemand anders aanwezig dan wij tweeën.....

Bij een andere busreis hadden we een, in België geboren, man die graag veel van zijn kennis met onze wilde delen. Hij ging zelfs terug naar 1603, zeker om indruk te maken op ons.....niet doen. En je moet het zeker niet gaan hebben over Abel Tasman waar Grietje bij zit. Volgens deze chauffeur kwam Abel Tasman uit Rotterdam, fout. ( Marianne, dit ga je zeker herkennen) Dit kon Grietje niet over haar kant laten gaan en werd man lief hierop aangesproken. Voor de microfoon heeft hij het niet recht durven zetten, maar hij zou het de volgende keer correct vertellen..... ja ja....

Wisten jullie dat het hier per jaar minstens 211 dagen regent. Als we dat geweten hadden......grapje. Ook dit verhaal komt van een buschauffeur, dus voor wat het waard is... vanuit Antartica krijgen de stromingen het eerst te maken met de bergen in Nieuw Zeeland. Door de opwaartse beweging koelen deze af en krijg je regen, dat verklaart ook de vele regenwouden hier. Na nog geen drie weken hier te zijn kunnen we nu al beamen dat Nieuw Zeeland een van de mooiste landen is die we ooit bezocht hebben. Zo afwisselend, zo puur, zo veel kleur schakeringen, zoveel bergen, zoveel watervallen en grote meren. En dan de kleuren van de diverse beekjes en meren. Van grijswit, naar lichtblauw en vaak ook turquoise( Ook weer gehoord: een combinatie van gletsjerwater vermengd met een minneraal.) Het is met woorden bijna niet te veschrijven, dit moet je gezien hebben om te weten wat ik probeer te zeggen.

Picton, Nelson, Franz Jozef en een teken aan de wand?

De reis met de ferry was heerlijk. Een maal in Picton werden we bij de ferry opgehaald door de eigenaars van het bnb adres. Ze wilden het ons zo graag naar de zin maken dat we werden overladen met informatie over wat er allemaal toe doen was in Picton. Mw vergat even dat we maar een dag in Picton zouden verblijven. Een ander gegeven was dat Mw er op stond dat we met hond Willow op de foto gingen, dit deed ze met alle gasten. Willow is een ‘ kwijlende boxer’ en ik vraag me af of Willow hetzelfde wilde als zijn vrouwtje.... Enfin, de kamer was super, uitzicht op de haven. Uiteraard lag ook deze kamer weer ‘ up hill’ maar nu was het te voet af te leggen. Onze kuiten beginnen al wel een bepaalde vorm aan te nemen ;-) We hebben niet gekozen voor de standaard tripjes ( bezoek aan een wijngaard, stoomtrein of een rondvaart door de haven). We zijn gaan hiken ( wandelen maar dan op niet gebaande wegen). De foto’s laten zien op welke uitzichten we getracteerd werden. De volgende dag met de bus naar Nelson, een heel gezellig stadje met vele kroegjes en nog meer restaurantjes. Voor die ene nacht hadden we een kamer gereserveerd in YHA, een backpackers ‘ hotel’ van het leger des heils. Er was niet veel keus, dit ook vanwege het hoogseizoen in NZ. Na een hartelijk ontvangst kregen we de sleutel van onze twee persoonse kamer. Bij binnenkomst van de kamer nam ik, Ans,een vreemde lucht waar maar ik wijtte die aan een niet te definieren schoonmaak middel.... Omdat Grietje een ander reukorgaan heeft dan ik, kon zij mij niet bevestigen in wat ik rook. Ik neem veel waar mijn met neus en soms is dat lastig....na de rugzak te hebben achter gelaten zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje en dit maal belandde we bij de thai. Een verademing na de diverse pizza’s, hamburgers en chinees eten. Een maal terug op de kamer rook ik direct weer de onaangename geur die er niet hoorde te zijn. Ik vroeg Grietje om wat eau de toilotte te sprayen zodat ik de geur niet mee hoefde te ruiken. Echter, nadat mijn neusgaten zich totaal gevuld hadden met de irritante geur, sprong ik op en zeik slaap hier vannnacht niet en ik ging ( in nachtkleding) naar de balie. De excusus rolde over de balie ( men wilde eerst direct het matras met alles erop vernieuwen) en binnen no time kregen we een ander kamer toegewezen. Het zijn op die momenten dat ik denk: tijd om te stoppen met backpacken. Word ik te oud voor dit soort ongein..... zijn dit de signalen dat ik misschien diep in mjn hart nu toch meer voor een beetje meer luxe wil gaan....... Overigens was de nieuwe kamer goed, licht, heerlijk schoon en zonder luchtjes......:-)

Even over het land zelf. Niew Zeeland is bijzonder mooi. De busreizen van stad naar stad zijn magnifiek Sneeuw op de bergtoppen, herten in overvloed, snel stromende beken, diverse bomen en ravijnen want regelmatig rijdt de bus op grote hoogtes. Het is zo afwisselend dat je alles om je heen vergeet. Gelukkig liet ook de zon zich vandaag zien en dat maakt het nog mooier. De bevolking is bijzonder aardig, je wordt overal vriendelijk bejegend. Ook naar hun eigen mensen zijn ze zeer beleefd. Bijvoorbeeld in de openbaar vervoer bus, iedereen die uitstapt zegt: thanks driver.

Vandaag gearriveerd in Franz Jozef, weer een backpackershostel. Ik vroeg de receptionist waar het centrum was en hij keek mij enigszins raar aan. Later kwamen wij erachter dat deze ‘ stad’ maar een hoofdstraat kent. De meeste mensen komen hier voor de gletser. Omdat je er niet meer op mag gaan de meeste er met een helicopter over heen. Dit gaan wij niet doen, wij gaan via een wandelpad proberen ‘ zicht’ te krijgen op de gletser. Mogelijk kunnen we een paar mooie foto’s maken.

Wellington.....wet wet.....high high

Wachtend op de ferry die ons naar Picton brengt, even tijd voor een kort verhaal.

De busreis naar wellington was geweldig. Veel groen, veel vee, heuvelachtig en vooral heel netjes. Het weer werkte deze reisdag mee en daarom bereikte de temperatuur in de bus een aangename hoogte. Na de vele regen en wind was dit een verademing. Echter, de zon begon zo goed haar best te doen ( en de bus van niet van het bouwjaar 2017....) dat de luiken in het dak open moesten om het weer aangenaam te maken. Later in de middag, richting Wellington, kregen we weer te maken met regen en wind en moesten de luiken weer dicht en de truien weer aan. Dit is wel zo beetje het weer waar we hier mee te maken hebben. Van zonovergoten naar winderig weer en nat. Gelukkig hebben we een regenhoes om onze rugzakken en schoenen aan die tegen regen kunnen.

In Wellington hadden we een bnb geboekt ‘ close to the city’ . Onze gastvrouw Jane had via de mail geinformeerd naar hoe laat we dachten aan te komen en beschreef hoe daar te komen met de auto.... Uiteraard lieten we haar weten hoe laat wij verwachten aan te komen en dat wij geen auto tot onze beschikking hebben. Hierop kregen we een mail met welke bus te nemen en vanaf welke halte.......hoezo dicht bij de stad.....De bushalte en de bus was zo gevonden en wij stapten vol vertrouwen, zoals vaak, in de bus in de verwachting er snel weer uit te moeten. (De buschauffeur had geen idee van de straatnaam, maar er zijn altijd behulpzame Nieuw- Zeelanders in de buurt.) Niets bleek minder waar. De bus trok de heuvels in en per halte werd het leger en leger in de bus. Steeds hoger en hoger en uiteindelijk bereikte we het hoogste punt en nog steeds niet de halte waar wij mochten uitstappen. Een behulpzame mede reiziger zag onze ‘ radeloze’ blikken en gaf aan dat het adres mogelijk aan de andere kant van de heuvel zou liggen. Dit bleek zo te zijn en dus na 28 benauwde minuten stapten wij uit. Niet gegeten, niets bij ons, geen winkels in de buurt, alleen een in de nevel gehulde grijze omgeving. Eenmaal bij ons adres aangekomen werd na wat kloppen op de deur, geen bel aanwezig, de deur opengezwaaid door een zeer enthousiaste vrouw. Met al haar enthousiasme kon ze niet voorkomen dat Grietje als eerste welkoms woord zei: close tot he city..... yeah yeah antwoordde de enthousiaste vrouw.... half hour walk tot the city.....enfin, ik zal jullie de verder conversatie onthouden. Grietje en de enthousiaste vrouw verschilde duidelijk van mening. Een officieel voorstel rondje is er die avond niet meer van gekomen. Wel vertelde de enthousiaste vrouwdat er halvewege de heuvel wat kleine winkeltjes waren. Dus rugzak af en weer op pad. Halverwege kwam er een man met een sportwagen ons voorbij en omdat hij ons zag rondkijken ( wij zetten dan onze ‘ weet niet meer hoe verder blik’ op) stopte hij en vroeg waar we naar op zoek waren. Direct bood hij aan om ons te brengen. Hij opende de deur en vroeg aan ons wie van ons beiden het kleinst was......je had de blik van Grietje moeten zien. De auto coureur had duidelijk alleen aandacht voor de auto en niet voor ons vrouwen ;-) Ik heb me aangeboden om achterin de gaan zitten, nou ja zitten, ik moest me echt opvouwen en mijn benen spreiden want de stoel voor in moest tussen mijn benen terecht komen en daarop nam Grietje plaats. Als trotse bezitter van deze sportauto werd dit natuurlijk ge-etaleerd en vlogen we naar beneden. Na wat boodschapjes gedaan te hebben, liepen we de heuvel weer op. Eerlijk gezegd, we hebben niet meer gegeten, we waren te moe. De kamer en Jane vielen uiteindelijk mee hoor. Je mag dan wel denken ervaren reizigers te zijn, maar iedere keer kom je voor verrassingen te staan. Hier moet je mee dealen en vaak brengt het ook weer leuke ontmoetingen met zich mee.

We hebben de villa verlaten....

Echter voordat wij in het nachtleven van Wellington duiken, willen we nog wat vertellen over Rotorua en wat andere ‘ wetenswaardigheden’ .

Zoals enkele weten heeft Grietje in Nederland besloten om een tattoe te laten zetten. Haar voorwaarden zijn: een trationele maori tattoe en op de traditionel wijze ( heel pijnlijk) gezet. Uiteraard heeft ze zelf wat voorwerk verricht en heeft ze een symbool gekozen wat staat voor liefde, vriendschap en een lang leven. Met deze gegevens gingen we op pad. Omdat in Rotorua ( maori village) bijna alleen maar maori’s leven kwamen we al snel in contact met een vrouw die zelf de nodige tattoes had laten zetten. Grietje maakt haar wensen kenbaar en liet het symbool zien. Al snel bezat Grietje een aantal illusies minder. Dit was geen traditioneel symbool en op de tradionele wijze werden er geen tattoes meer gezet omdat dit medisch niet meer verantwoord was. Wat nu? Er was een maori die een tattoe wilde tekenen voor Grietje. Om een tattoe te kunnen ontwerpen wil hij eerst in gesprek, hij wil van alles van je weten en komt dan met een uniek ontwerp. In zo’ n tattoe zit dan de kennis en wijsheden van ouders en grootouders van Grietje. Het was nu aan Grietje...wat te doen....? O ja, ik vergeet even te vermelden....de tattoe zou minstens een arm helemaal bedekken.....Dit gegeven deed Grietje af zien van de tattoe ( pffff........gelukkig.....). Ze draagt nu het eerder gekozen symbool om haar hals, zeker zo mooi toch ;-)

De villa, wat hebben we een heerlijke tijd gehad daar. Het leuke jonge stel hebben we amper gezien, zij waren steeds afwezig. Maar...zij zorgde goed voor ons. De koelkast was steeds goed gevuld. Zij krijgen van ons zeker vijf sterren ( is het maximale). Even voor de niet bnb-ers. Jij beoordeelt als gast de verhuurder en de verhuurder beoordeelt jou. Meestal horen we dat we easy going zijn ( Grietje is dat altijd, ik alleen tijdens het reizen) Nou, ik denk dat ook wij 5 sterren van ze krijgen. Waarom? Grietje heeft drie ochtenden op rij de keuken gedweild. De waterbak van hond Stella was niet veilig voor haar voeten en deze ging dus drie keer om. Nee, ik ga niet zeggen: een ezel stoot...... de bak stond gewoon op een, voor Grietje, ongelukkige plaats ;-)

Nog even over Rotorua en omgeving. Rotorua is gebouwd bij de kruising van twee tektonische platen. De ondergrondse activiteit stijgt naar het oppervlak. De stoom komt voort uit thermische bronnen, de modderpoelen koken. Ze noemen het de zwavelstad, lees rotte eieren stad. Wai-o-tapu is een groot termisch park. De kleuren die je op de foto’s ziet worden veroorzaakt door arseen ( groen) antimoon ( oranje ) en silica (wit).

Tot zover, nu dagje shoppen in de hoofdstad van Nieuw Zeeland en dan met de ferry naar het zuidereiland. Hopen zo al een walvis te zien. Hebben wel begrepen dat het weer er niet beter op wordt...... maar goed in Sydney is het nu ook nog wat te warm.